32:) ทำไมต้องเป็นปาย

มีคนชอบถามกันเยอะว่า ทำไมเราถึงต้องมาปาย

คำตอบคือ…..

บอกก่อนว่า เราไม่คิดว่า ในชีวิตนี้ต้องมาอยู่ปายเท่านั้นคือสุดยอด ใครไม่มาปายไม่เท่

เราเชื่อว่าอยู่ที่ไหนก็ได้ ในมุมใดมุมหนึ่งของโลก ที่ตรงกับความสุขของตัวเอง เราชอบที่คน ๆ หนึ่งที่เข้าใจตัวเอง ไม่หม่น ไม่หลง ไม่มีความสุขโอเวอร์ ไม่สับสน แต่มีความสนุกในกิจกรรมที่ตัวเองชอบแบบไม่โง่ ฉลาดคิด และล้ำ ยิ่งมีความสุขแบบง่าย ๆ แล้วอยู่ได้แบบสบาย ๆ จิตใจปลอดโปร่ง เห็นแล้วจะอิจฉา

ในตอนนั้น ตอนที่เราอายุ 28 เราคิดแค่ว่า เรากำลังไม่มีความสุขกับชีวิตแบบคนเมือง เราอยากใช้ชีวิตแบบที่คนเรียกร้องอยู่ในใจว่า อยากสบาย อยากอิสระ อยากทำสิ่งที่อยาก

และเราก็ไม่ห่วงว่าเราจะอดตาย เพราะเราคิดว่า เราจบปริญญาตี ความรู้เยอะแยะ

แล้วเรายังทำก๋วยเตี๋ยวได้ ขายอาหารได้ คนเรามันต้องกินข้าวกันบ้างน่ะ

แต่แล้ว ผ่านมา 11 ปี เราก็ไม่ได้ขายก๋วยเตี๋ยวสักที เลยไม่ได้โชว์ฝืมือ

ที่มาอยู่ปายได้นี่ เป็นเรื่องของความบังเอิญ เป็นชะตากรรมมั้ง

ช่วงนั้นเป็นช่วงที่กำลังคิดเรื่องว่า จะลาออกจากงานมาเปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ ขายแซนด์วิช อาหารเช้า บวก ร้านหนังสือ ยังเคยคิดจะตั้งชื่อร้านว่า ร้านกาแฟแต่ขายหนังสือ

แต่คิดเรื่องงบประมาณแล้วสูงมาก จะขายหนังสือต้องมีเงินเป็นแสน แล้วยังเสี่ยงต่อการอ่านหนังสือน้อยของคนไทยอีก กำลังคิดว่า จะลงมือทำหรือไม่นั่นเอง

จังหวะนั้น ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังมาที่อพาร์ทเม้นท์

เขาคือ โจเล็ก เขากำลังโทรมาลาว่า จะไปอยู่ปาย จะไปเปิดร้านกาแฟที่ปาย

เราก็เลยนัดเจอกันที่ถนนข้าวสาร ก็สรุปกันว่า แทนที่จะเลี้ยงส่งโจเล็ก เฮียกนกะเราก็เลยตัดสินใจกันว่า จะลองไปอยู่ด้วย เพราะกำลังคิดว่า จะเปิดร้านกาแฟพอดี

เรื่องจึงเป็นเช่นนี้

ณ เวลานี้ ปาย เป็นบ้านเกิด บ้านนอน ของเราไปแล้ว ไม่รู้สึกเลยว่า จะต้องกลับกรุงเทพอีก ตั้งแต่อยู่ปายมาก็กลับกรุงเทพฯ จริง ๆ แค่ 3-4 ครั้ง

Technorati Tags: ปาย, การใช้ชีวิต, ร้านมิตรไทย